SZCZAWIN I OKOLICE

Pod koniec XIII w. tereny obecnej Łodzi i jej okolice pokrywała nieprzebyta gęstwina leśna zwana Puszczą Łódzką. W różnych jej miejscach przysiadały większe lub mniejsze wioski. Jedną z nich była wieś królewska której nazwa - etymologicznie wychodząca z kwaśnych gleb i składu chemicznego wody nazywanej szczawa - była zapisywana różnie: SZCZAUINO (1339 r.) SZCZAWINO (1391r.) SZCZAVINO (1393r.) SZCZAWINO (1398r) SCZAWYNO - SCZAWYN (XVI w).

Wieś ta leży na północnym krańcu Wzniesień Łódzkich w zróżnicowanym malowniczo krajobrazie ukształtowanym przez zlodowacenie środkowopolskie. Od północy sąsiaduje z ciekawym kompleksem leśnym o powierzchni 200 hektarów.

Pierwszą pisaną wzmiankę o Szczawinie zawiera dokument z 2 listopada 1339r. na mocy którego książę łęczycki i dobrzyński Władysław Ziemowit (Siemowitowic) przekazał tę wieś Paulinie (wdowie po Borzywoju - wojewodzie łęczyckim) w zamian za Brzeziny i Paprotnię. Zmiana ta świadczy że Szczawin - prywatna wieś szlachecka - był wysoko zorganizowany i stanowił odpowiednik nie tylko wsi ale i osady. Istnienie Szczawina potwierdzają łęczyckie księgi sądowe dokumentujące procesy związane ze Szczawinem w latach: 1391, 1393, 1398 - 1399. Wymienia się tam nazwiska pisowni łacińskiej: NASIGNEUS czy SWANTHOSLAUS KARCZ - obaj DE SZCZAVINO oraz ANDREAS DE DZIERZOSNA (z Dzierżązny), który ze wsi zalegał z dziesięciną przeznaczoną na renowację ołtarza w kościele św. Katarzyny (prawdopodobnie w Zgierzu).

Opracowała na podstawie różnych materiałów
Iga Królikowska z klasy V.