Te dwa, obecnie odrębne, sołectwa muszą być opisane łącznie. Przez wieki występowały razem i grzechem byłoby je rozdzielać. Są to jedyne nazwy w Polsce. W końcu XIX w. nazwa „Besiekierz" traktowana była nawet jako nazwa „okolicy", w której obrębie leżały: Besiekierz Gorzewo, wieś i folwark - 140 mieszkańców, 17 domów, ziemi włościańskiej 17 mórg i ziemi należącej do kolonistów mórg 683; Besiekierz Nawojowy, wieś i folwark - 150. mieszkańców (szlachty 41), 13 domów, ziemi włościańskiej 49 mórg i własności szlacheckiej 384 morgi; Besiekierz Rudny także wieś i folwark, liczył 340 mieszkańców, 39 domów, ziemi włościańskiej 494 morgi i 160 mórg ziemi folwarcznej.

Nazwę tych miejscowości, a w zasadzie jej drugi człon wywieść można od staropolskiego „kierz", co oznaczało dzisiejszy „krzak". Przedrostek może ma coś wspólnego z dzisiejszym „bez", które dawniej wymawiano „bież". Być może nazwa ta oznaczała miejsce bez krzaków - Biezkrze. Świadczyłaby o tym forma zapisu w księgach sądowych łęczyckich z 1388 r. - Besekirz. Najstarszy zapis znajdujemy jednak 38 lat wcześniej jako Biesiekieres - dobra w ziemi łęczyckiej.

Profesor Andrzej Tomczak podaje jeszcze dwa inne rozwiązania: „kierz oznacza, bowiem krzak, więc biesi - kierz oznaczać by mogło po prostu - diabli krzak". Może tu narodził się, jeżeli nie sam, to jego wujek - łęczycki Boruta, którego imię też od boru pochodzi?

Drugie rozwiązanie to już bardzo skomplikowane rozumowanie. W języku staroskandynawskim istnieje wyraz berserkr, w liczbie mnogiej - berserkir oznaczający grupę wojowników normańskich - w dosłownym tłumaczeniu znaczy to - „ludzie noszący niedźwiedzie koszule". Ponieważ wojownicy ci, służący Bolesławowi Chrobremu zostali osiedleni w okolicach Łęczycy i Lutomierska, mogli stworzyć te nazwy, a od tychże wojowników wywodzi się ród Awdańców, pierwotnych właścicieli Besiekierzy.

W 1397 r. pojawia się nazwa Gurzewo i pierwszy znany z imienia mieszkaniec tej miejscowości - Andreas Bestrionis de Gurzewo.

W początkach XVI w. występują już wszystkie, współcześnie używane nazwy. Wśród wsi parafii Gieczno wymieniane są m.in.: Beszyekyerz lub Byesyekerz Gorzewo, ale także Górny, Większy lub Wielki. Beszyekyerz nawoy lub Byesyekyerz navogy, który drugą część swej nazwy wziął od imienia jednego z właścicieli (I połowa XV w.) - Nawoja. Występuje także nieznany dzisiaj Beszyekerz (Byesyekyerz) marzecz, czyli „Besiekierz Marzec". Jego nazwa pochodziła najprawdopodobniej od przydomka jednego z właścicieli przed 1515 r. - Świętosław dictus Marzec de Biesiekierz Rudny. Tak, więc ówczesny „Besiekierz Marzec" to najprawdopodobniej dzisiejszy Besiekierz Rudny. Nazwa Marzec pozostała jako nazwa pól w ... dzisiejszym Besiekierzu Nawojowym. W przeszłości istniała też nazwa Biesiekierzyk. Znajdujemy także zbiorcze określenie wszystkich tych miejscowości jako Byesyekerz triplex. Daniny kościelne były płacone kościołowi w Giecznie i proboszczowi w Kłodawie.

Dla ustalenia właściwej hierarchii wiekowej informuję, że najstarszy to Besiekierz Gorzewo, średni - Nawojowy, a najmłodszy Rudny.

Na terenie ówczesnych dóbr besiekierskich, którymi zarządzali oczywiście Besiekierscy mniej więcej równocześnie powstał dzisiejszy Besiekierz Rudny, jak i dzisiejsze Kębliny - też własność Besiekierskich.

W roku 1576 nazwy naszych wsi brzmią: Biesiekierz Gorzewo, Biesiekierz Nawoiow i Biesiekierz Rudny.

I znów „oświatowy przerywnik" - szkoła parafialna w Giecznie nie była gorsza od tej w Modlnej. Już w XV wieku notowani są na Akademii Krakowskiej studenci z Rudna, ale naszego wtedy jeszcze chyba nie było. Następne zapiski to już pewniaki: w 1525 r. - Johannes Alberti de Byesykyerz dioc. Gnesnensis i Johannes Stanislai de Byesykyers dioc. Gneznensis (zapisani nawet jednego dnia - 15. lipca), w 1532 r. - Stanislaus Alberti de Byeschekyrz dioc. Gnesnensis (może to brat Jana?), w 1556 r. - Sebastianus Martini Biesziekierski dioc. Gnesnensis, w 1566 r. - Albertus Nicolai Biesiekiersky a Pyathek dioc. Gnesnensis (co prawda z Piątku, ale nazwisko „nasze"), w 1602 r. - Nicolaus Thomme Besiekierski dioc. Gnesnensis i 1641 r. - Stephanus Nicolai Biesiekierski d. Gnesn. (najprawdopodobniej syn poprzedniego).

Być może wymieniony w 1566 r. syn Mikołaja to syn podwojewodziego łęczyckiego z 1579 r. Mikołaja Besiekierskiego, a Mikołaj syn Tomasza z 1602 r. to ten sam, który gospodarzył w Besiekierzu Gorzewie w 1615 r. Ożeniony z Katarzyną z Główna miał z nią trzech synów. Mikołaj zmarł przed najazdem szwedzkim. Jeden z jego synów - Remigian - zmarł w szwedzkim więzieniu. Drugi Tomasz, walczył w pospolitym ruszeniu, ożenił się z Maryanną Lasocką z Brzezin, a w 1680 r. był wysłannikiem ziemi łęczyckiej na rozmowy z prymasem Wydżgą.

Ród Besiekierskich do największego rozkwitu doszedł właśnie w wieku XVII. Następne stulecie przyniosło stopniowy jego upadek i stratę majątków. W pewnym momencie, a konkretnie w 1626 r. Besiekierz Rudny i Nawojowy znalazły się w ręku Macieja Korycińskiego.