Zbudowano go w drugiej połowie XVIII wieku na niewielkim wzniesieniu na zachodnim krańcu wsi. Prowadzi do niego ładna, lipowa aleja. Wnętrze świątyni podzielone jest na trzy nawy, wzniesione na planie orientowanego, czyli zgodnie z obowiązującym dawniej zwyczajem zbudowanego na osi wschód - zachód, z ołtarzem usytuowanym w kierunku wschodnim. Na fasadzie kościoła znajduje się duży krzyż z rzeźbą przedstawiającą postać Jezusa Chrystusa. Ściany świątyni mają konstrukcję wieńcową, nazywaną też zrębową, to znaczy, że drewniane, grube bierwiona ułożone są na siebie, a na węgłach, w zbiegu z prostopadłą ścianą związane są ciesielskim zacięciem, zwanym jaskółczym lub rybim ogonem.

Sylwetce kościoła dodaje malowniczości blaszana wieżyczka z dzwonem. Obok świątyni stoi drewniana dzwonnica. W środku kościoła na ścianach jest jasna, sosnowa boazeria. Wzrok przyciąga ołtarz główny, największy i o najbogatszej ornamentyce. Rzeźba Chrystusa przybitego do krzyża wykonana w drewnie pochodzi z I połowy XVIII w. W głębi prezbiterium jaśnieje bielą i rozbłyskuje złoceniami bogato rozbudowana nastawa ołtarza. W jej zwieńczeniu widzimy patronów kościoła i parafii - świętych Apostołów Piotra i Pawła, którym wyłaniający się ze srebrnych obłoków Chrystus podaje klucze i Biblię. Poniżej przyciąga wzrok siedemnastowieczny ołtarz „Przemienienie Pańskie”. Głównym jednak elementem plastycznym, wypełniającym nastawę, jest duży obraz „Trójca Święta” z końca XIX w. Nastawę ołtarza zdobią ażurowe ornamenty pięknej snycerskiej roboty i postacie pierwszych polskich świętych: z lewej św. Wojciecha, a z prawej św. Stanisława. Duża, barokowa ambona z baldachimem z XVIII w, służyła dawniej do kazań, obecnie ozdabia kościół.

W nawach bocznych są dwa ołtarze. W lewym znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Niepokalanej z Dzieciątkiem Jezus siedzącym na lewym ręku. Obraz w prawym ołtarzu przedstawia patrona poprzedniego kościoła, zbudowanego w XVI w, z fundacji arcybiskupów gnieźnieńskich. Był nim św. Paweł w Okowach, przedstawiony w scenie uwalniania go z więzienia przez anioła. Oba barokowe ołtarze są architektonicznie podobne, mają mensy w kształcie sarkofagów i nastawy o ażurowym, snycerskim obramowaniu i podobnych zwieńczeniach z figurami św. Michała Archanioła i św. Jerzego, zabijających smoki.

Piękny i niepowtarzalny kościół przetrwał przez wieki, różne systemy, wojny, zabory i okupacje. Zachował piękno również dzięki trosce księży proboszczów i parafian. Nie zburzono go ani nie zniszczono. Obecnie, jest centrum parafii, miejscem, w którym nie tylko rozwija się życie religijne, ale też odbywają się uroczystości z okazji świąt narodowych i koncerty muzyczne. Przy kościele znajduje się grób trzech powstańców z 1863 r. z pamiątkową tablicą oraz metalowe tabliczki z nazwiskami mieszkańców Białej - ofiar II wojny światowej

Kościół jest jednym z najważniejszych zabytków drewnianych nie tylko w gminie Zgierz, ale i powiecie zgierskim. Usytuowany w malowniczym, wiejskim pejzażu, sąsiadując z polami i coraz bardziej nowoczesną wsią, wzbudza miłość, szacunek i podziw.

Publikacje Stanisława Frątczaka.

Wszelkie prawa zastrzeżone.