Najstarsza wzmianka o Szczawinie pochodzi z 1339 r. kiedy to Władysław, książe łęczycki i dobrzyński, daje Paulinie, wdowie po Borzywoju, Szczawin w zamian za Brzeziny i Paprotnię. Nazwę miejscowości zapisywano różnie. Nazwa miejscowości pochodzi od właściwości terenu szczaw: kwaśna woda.

Szczawin stanowił dobra włościańskie i królewskie. Parafia erygowana została przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Wojciecha Jastrzębca w XV wieku. Kościół nie istniejący: św. Anny, drewniany, wystawiony z mensy arcybiskupów gnieźnieńskich około roku 1430, przetrwał do roku 1796. Na skutek szczupłości wyposażenia, parafia Szczawin od 50 lat nie posiadała proboszcza, kościół i beneficjum były w zaniedbaniu, a parafianie pozbawieni opieki duchowej. Jako jedyny sposób zaradzenia sytuacji widział arcybiskup Ignacy Krasicki złączenie tejże parafii z jakimś pobliskim klasztorem, którym był tylko klasztor łagiewnicki. Odnośny dokument wystawiony został w Skierniwicach 2 maja 1796 roku. Podpisany został przez rządcę archidiecezji i Jana Kantego Głowackiego notariusza Kurii Metropolitarnej gnieźnieńskiej oraz opatrzony pieczęcią. Franciszkanie z Łagiewnik w latach 1796-1797 budują nowy, choć nadal drewniany kościół. Przetrwał on po dwóch restauracjach w 1886 i 1912 do dnia 24 marca 1987 roku (dnia pożaru).

Po lewej stronie głównych drzwi od zewnętrznej strony znajdują się wytłoczone w miedzi sylwetki poprzedniej świątyni: pierwszego kościoła z 1796 roku i sylwetka kościoła z 1912 roku, kiedy to podłużono znacznie jego nawę od strony. Wtedy to rozebrano drewnianą dzwonnicę /patrz miedzioryt/, przedłużono kościół z wejściem od strony zachodniej. Dzwonnicę ceglano-kamienną wybudowano obok kościoła od strony południowej. W roku 1914 w miesiącu listopadzie kościół ten doznał poważnych uszkodzeń na skutek działań wojennych. Ślady tych zniszczeń widnieją po dziś dzień w bocznych ołtarzach XVIII wiecznych.